H οργή αντικαθιστά τα δάκρυα [2009] - Δεκέμβρης 2008 (Αθήνα κ αλλού)To "Η οργή αντικαθιστά τα δάκρυα" είναι ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την εξέγερση που ξέσπασε το Δεκέμβρη του 2008 με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από το μπάτσο Επαμεινώνδα Κορκονέα. Δε μιλάει από τη σκοπιά του δήθεν αντικειμενικού παρατηρητή αλλά από αυτή του άμεσα συμμετέχοντα και παίρνει θέση υπέρ της εξέγερσης. Ψάχνοντας χρονικά, υλικό βίντεο, κείμενα, μουσική και βάζοντας την τελευταία πινελιά του μοντάζ το έργο αυτό μας θυμίζει τις στιγμές από τη δράση μας, την οργάνωσή και τα συναισθήματά μας τις μέρες του Δεκέμβρη. Προσπαθεί έτσι να συμβάλει στη διατήρηση της κινηματικής μνήμης απέναντι στη σιωπή και την πλαστογραφία που θέλει να επιβάλει η κάθε εξουσία.
Εργαστήρι δημιουργίας αυτοοργανωμένων βίντεο Visual Void
με την τεχνική και πολιτική υποστήριξη του Τεχνασματία, Πάτρα 2009.
Βίντεο της "Ενωτικής Πρωτοβουλίας" φοιτητών Πολυτεχνείου Κρήτης για τις κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη '08
Ολόκληρη η εκπομπή της Ελληνοφρένειας την επόμενη της δολοφονίας Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου
Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας [2010]
Ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου
Το πρωί του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου 2008, σε ένα συμπόσιο ψυχοθεραπευτών για τα προβλήματα της νεολαίας στο κέντρο της Αθήνας το μήνυμα ήταν σαφές: Η κοινωνικοπολιτική πίεση που ασκείται στους νέους ανθρώπους ήταν αναπόφευκτο πως, κάποια στιγμή, θα ξέσπαγε με απρόβλεπτες συνέπειες.
Λίγες ώρες αργότερα, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός στην περιοχή των Εξαρχείων από τις σφαίρες του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα, πυροδοτώντας σχεδόν πρωτόγνωρες βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, σε ολόκληρη της χώρα.
Το «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» με το διεισδυτικό, αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ «Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας» για τα γεγονότα εκείνων των ημερών που περιλαμβάνει:
Τα πολιτικά παρασκήνια και τον στρατιωτικό νόμο που συζητήθηκε ως λύση στις κυβερνητικές συσκέψεις. Τις προσπάθειες συγκάλυψης της στυγερής δολοφονίας. Τις εξελίξεις στη δίκη, που κατέληξε στην τιμωρία των φυσικών αυτουργών. Τα σοβαρά ερωτηματικά που υπάρχουν για τα κίνητρα των τελευταίων. Ηταν η «κακή στιγμή» ή προσχεδιασμένο έγκλημα; Βίντεο, φωτογραφίες και μαρτυρίες που έρχονται για πρώτη φορά στη δημοσιότητα.
«Βλέπω, λοιπόν, τους δύο αστυνομικούς να… να έρχονται πεζοί… Ξαφνιάστηκα… Πλησιάσανε τον πεζόδρομο, προκαλέσανε όποιον ήταν από την άλλη μεριά, έντονα, βγάλανε και οι δύο τα όπλα τους, πήρανε θέση βολής και πυροβολήσανε», αποκαλύπτει αυτόπτης μάρτυρας.
Στο Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα προβάλλεται επίσης, για πρώτη φορά, ολόκληρο το βίντεο της δολοφονίας, ενώ αυτόπτες μάρτυρες περιγράφουν τις συγκλονιστικές τελευταίες στιγμές του Αλέξη, και την πραγματικότητα που καιροφυλακτούσε, έτοιμη να «ξυπνήσει» το φάντασμα του Δεκέμβρη του 2008.
"Και τι δεν ήταν" - Μιλώντας για το Δεκέμβρη του 2008 [2012]
Τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, και την κοινωνική εξέγερση που ακολούθησε, η σκηνοθετική ομάδα "Χάι Λάιφ" αναζητά απαντήσεις στο ερώτημα "Τι ήταν τελικά ο Δεκέμβρης του 2008"
December Seeds - Οι Σπόροι του Δεκέμβρη [2009]
Short film by Panagiotis Karagiorgas (english & spanish subtitles)
Οι σπόροι του Δεκέμβρη. 2008. Μια μισάωρη αφήγηση σε προσωπικό ύφος για τον Δεκέμβρη. Περιέχει -μεταξύ των άλλων - καταγραφές από τους δρόμους και τα γεγονότα καθώς και αναπαραγωγή οπτικού και ακουστικού υλικού απο τα media εκείνες τις μέρες (εφημερίδες και τηλεόραση). Το μονταζ παραπέμπει σε μυθοπλασία. Πρόκειται για προσωπική κατάθεση. Τελειώνει με το τραγούδι των Lost Bodies "αρκετά", αφού έχει προηγηθεί η ζοφερή σκηνή με τους μετανάστες να κατακλύζουν την πλατεία συντάγματος για να "γιορτάσουν" το νέο έτος και τον δήμαρχο να βγάζει το λογύδριο του. Πυροτεχνήματα!
ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΟΙ ΣΠΟΡΟΙ (2009) του Παναγιώτη Καράγιωργα
Οταν το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου ο Παναγιώτης Καράγιωργας και οι φίλοι του έμαθαν για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, κατέβηκαν αμέσως στο κέντρο, όπως είχαν κάνει χρόνια πριν με τον Καλτεζά. Ο Καράγιωργας, που επί χρόνια θήτευε στην ροκ (έπαιζε πλήκτρα στους «Αέρα Πατέρα»), αν και κινηματογραφόφιλος, δεν είχε πιάσει ποτέ κάμερα στη ζωή του. Οταν, όμως, ο φωτογράφος Κώστας Κολλημένος τού πρότεινε να γυρίσουν στους δρόμους ένα ντοκιμαντέρ, συμφώνησε αμέσως.
Καθένας τους πήρε μια μικρή ψηφιακή κάμερα και ξαμολήθηκαν στους δρόμους, γυρίζοντας μανιωδώς τα τεκταινόμενα επί ένα μήνα -μέχρι και τη διαδήλωση για τον Τεμπονέρα. Το αποτέλεσμα ήταν μια πρώτη κοινή «μήτρα», όπως λέει, των δύο ταινιών, τα «Πέντε δεκεμβριανά κομμάτια» που προβλήθηκαν στην κατάμεστη, υπό κατάληψη Λυρική. Στην πορεία, όμως, οι δρόμοι (και οι ταινίες τους) χωρίστηκαν.
Η ταινία του Παναγιώτη Καράγιωργα τιτλοφορείται «Δεκεμβριανοί σπόροι» Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους με κάποια δραματοποιημένα στοιχεία και έντονο πολιτικό και στρατευμένο χαρακτήρα. «Το στοίχημα για μένα ήταν να κάνω μια πολιτική, αλλά ταυτόχρονα ονειρική ταινία», μας λέει τώρα ο δημιουργός.
Χωρισμένη σε τρία μέρη σαν μουσικό έργο (adagio, allegro, moderato), ξεκινά με το βίντεο της δολοφονίας που κυκλοφόρησε στο Ιντερνετ και συνεχίζεται με εικόνες σε αργή κίνηση όπου κουκουλοφόροι ρίχνουν πέτρες στα ματ υπό τους ήχους της Κάστα Ντίβα...
Γεμάτο σινεφιλικές αναφορές, ιδιαίτερα στον Κρις Μαρκέρ, και χρησιμοποιώντας μεσότιτλους, η ταινία έχει για αφηγητή έναν νεαρό άντρα (ο Αλέξης;) που καθώς τα επεισόδια κορυφώνονται συναντά μια κοπέλα, την Ελευθερία. Αυτή θα τον μυήσει σε μια φανταστική ταινία, τους «Σπόρους». Ο συμβολισμός είναι εμφανής: πρόκειται για τους συμβολικούς σπόρους που έσπειρε η εξέγερση, αλλά, όπως εξηγεί ο Π. Καράγιωργας, «και για την κυριολεκτική σπορά του Δεκέμβρη: τα πάρκα που έγιναν μετά, στην Κύπρου και τη Ναυαρίνου».
Στην ταινία βάζει τον Αλέξη να συνομιλεί με τα ΜΑΤ:
- Το ξέρεις ότι οι σπόροι δεν υπάρχουν, έτσι δεν είναι;
- Υπάρχουν. Αρχίζουν με πυροτεχνήματα.
- Βλακείες. Απλά έφαγες πολλά δακρυγόνα και έχεις υπνωτιστεί...
- Ξέχασες τι έγινε χθες...
Ο σκηνοθέτης εναλλάσσει με καταιγιστικό ρυθμό πλάνα από τα μίντια και από εικόνες άκρατου καταναλωτισμού, με εικόνες βίας, διαδηλώσεων και σπασμένων βιτρινών. Ταυτόχρονα αντιδιαστέλλει άλλες εικόνες των λεγόμενων «Δεκεμβριανών», με πλάνα από τράπεζες, από αλλοτινούς πολέμους αλλά και από εθνικιστές ποδοσφαιρόφιλους.
Η προσωπική του ματιά για ολ' αυτά είναι πανταχού παρούσα. Σε μια σκηνή τον ακούμε να βήχει ακατάσχετα:
«Ηταν από τις πιο έντονες στιγμές τότε που τα ματ μάς ψέκασαν με δακρυγόνα», λέει. Και συνεχίζει:
«Ενα μεσημέρι», θυμάται, «σε ένα πανεκπαιδευτικό συλλλαλητήριο, είδα ακόμα και ένα δεκάχρονο παιδάκι με πέτρα. Που αν το συνελάμβαναν, θα έκλαιγε και θα έψαχνε τη μαμά του. Κραυγές, καταστήματα καίγονται, γυαλιά θρυμματίζονται. Κάποια στιγμή, καθώς περπατούσα μου ήρθε η ιδέα πως όλα αυτά είναι σαν μια παράσταση, μια όπερα καταστροφής του 21ου αιώνα. Και πως το κοινό είμαστε όλοι εμείς από την Ομόνοια στο Σύνταγμα».
Στο τέλος της ταινίας η σκηνή είναι αποκαλυπτική: παραμονή Πρωτοχρονιάς, στον απόηχο των γεγονότων, και λίγο πριν απ' την αλλαγή του χρόνου, ορδές αλλοδαπών πανηγυρίζουν κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο του δημάρχου, καθώς ακούμε: «Χρόνια πολλά Ελλάδα, Ελληνες...».
Το soundtrack των εφήβων
Ο 45χρονος σκηνοθέτης χρησιμοποίησε πολλές και ετερόκλητες μουσικές: από βαλς του Στράους μέχρι Πλάτερς. «Ομως το σάουντρακ του Δεκέμβρη ήταν οι έφηβοι που μπινελικώνανε». Οπως τονίζει: «Ο Δεκέμβρης δεν είχε τη στήριξη της κοινωνίας. Τα παιδιά είναι αλλιώς, βράζει το αίμα τους. Θα βρίσκονται όπου γίνεται φασαρία. Αυτό φάνηκε και στις εκλογές».
Η κάμερά του κατέγραψε κουκουλοφόρους να τα σπάνε. Χωρίς επικριτική διάθεση: «Δεν έχω πρόβλημα με το σπάσιμο. Είναι επόμενο. Αυτό που θεώρησα ανόητο ήταν που διέκοπταν παραστάσεις. Ομως, το μπάχαλο είναι χρήσιμο. Πρέπει να υπάρχουν και αυτοί που σπάνε και αυτοί που φωνάζουν και αυτοί που γράφουν».
Και το πλιάτσικο; «Αν έχεις συνεπή αντικαπιταλιστική λογική, δεν το κάνεις. Εξάλλου η επίθεση αυτή ήταν κόντρα στην αγοραία λογική».
Σε ένα πλάνο του η Ακρόπολη μοιάζει να φλέγεται: «Δεν θα μείνουμε στο κουκούλι μας. Θα γίνουμε χρυσαλλίδες και θα κάψουμε, θα σπάσουμε, θα διασκεδάσουμε αυτήν την μέρα, σαν να είναι η τελευταία μας μέρα...».