Έχεις βρεθεί ποτέ σε αίθουσα δικαστηρίου που το ταβάνι ακριβώς πάνω από το κεφάλι του κατηγορούμενου μοιάζει με γκιλοτίνα; / έχεις δει ποτέ το βλέμμα των μπάτσων της αντιτρομοκρατικής μέσα από την κουκούλα τους; / έχεις ακούσει με τα αυτιά σου δικαστές εισαγγελείς και δικηγόρους να παζαρεύουν τα χρόνια που θα ακρωτηριάσουν από την ζωή ενός ανθρώπου; / έχεις δει δικαστή την ώρα που μετράει χρόνια να γελάει κυνικά;
ζεις στην χώρα που τη λέξη «απόδειξη» την έχουν ξεδοντιάσει.
ζεις στην χώρα που εν δυνάμει είσαι ένοχος για όλα.
ζεις στην χώρα που για να επιβιώσεις συναλλάσσεσαι με το παράλογο/με την παρωδία/με την αδικία.
ζεις στην χώρα που ο πρότερος έντιμος βίος είναι τα ένσημα που έχεις μαζέψει.
ζεις στην χώρα που στο τέλος της δίκης η μητέρα ενός άδικα καταδικασμένου εκφράζει τον φόβο που είχε και χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου: φοβόταν πως αν ο Τάσος αθωωνόταν θα κινδύνευε από τους φασίστες.
δίπλα μου το κορίτσι του Τάσου είχε μεταμορφωθεί ολόκληρο σε μια καρδιά. σε έναν γρήγορο παλμό. “δεν με άφησαν να τον αγκαλιάσω” είπε έξω από την αίθουσα. τόσο απλά. μια αγκαλιά. μα πως να σεβαστούν μια αγκαλιά; ένα σύστημα που η μονάδα μέτρησης της ευτυχίας είναι η δυστυχία του άλλου. πως;
(γιε μου σε αγαπώ πολύ για να μην δώσω μέχρι και το τελευταίο κομμάτι της ύπαρξης μου στον αγώνα για να γίνει ο κόσμος φωτεινός, καλύτερος και δίκαιος.
γιατί μικρέ, η μάνα του Τάσου όταν τελείωσε η δίκη τον είδε να της χαμογελάει και να της κλείνει το μάτι και χαμογέλασε και αυτή. αλλά φοβάμαι ότι εγώ δεν την έχω αυτή την δύναμη. μου έχουν τελειώσει τα χαμόγελα. και μονάχα η νίκη μπορεί να τα γεννήσει)
Πηγή: http://combustions.tumblr.com/post/75893125930
