Όταν πήγαινα στην Δ' δημοτικού είχαμε στην τάξη ένα κοριτσάκι η οποία ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά. Είχε πάρει απαλλαγή από τα Θρησκευτικά και κάθε φορά που είχαμε μάθημα έβγαινε έξω από την αίθουσα και είτε καθόταν στο παγκάκι στο διάδρομο και περίμενε να περάσει το 45λεπτο να χτυπήσει το κουδούνι, είτε τριγύριζε στην αυλή και στο ισόγειο μόνη της. Το δεύτερο πιο σπάνια γιατί ντρεπόταν να την ρωτάνε γιατί δεν είναι στο μάθημα και γυρνάει από εδώ και από εκεί.Όλα τα παιδιά της τάξης, χωρίς να γνωρίζουμε καν τι ακριβώς σημαίνει Μάρτυρας του Ιεχωβά -φανταζόμασταν απλά ότι είναι κάτι κακό για τον Θεό ΜΑΣ και διαβολικό- την αντιμετωπίζαμε σχεδόν σαν μάγισσα. Όχι στα φανερά, μπροστά της, αλλά πίσω από την πλάτη της. Ήταν πολύ κλειστό άτομο σαν χαρακτήρας και δεν έκανε παρέα με κανένα. Δεν ξέρω κατά πόσο επηρεάζονταν γι' αυτό από τα παραπάνω.
Δεν την κοροϊδεύαμε ποτέ αλλά στις μεταξύ μας συζητήσεις θυμάμαι άλλος να λέει ότι το αίμα της έχει άλλο χρώμα και δεν είναι κόκκινο, άλλος να λέει πως αν φάει κρέας θα πεθάνει όπως πεθαίνουν οι βρυκόλακες στις ταινίες με τον αγιασμό, άλλος ότι αν την πλησιάσεις πολύ μυρίζει επειδή είναι αβάφτιστη κι άλλες τέτοιες εξωφρενικές μαλακίες. Το τελευταίο μάλιστα το ξανάκουσα αρκετά χρόνια αργότερα από μητέρα συμφοιτήτριάς μου η οποία ήταν και νηπιαγωγός και προσπαθούσε και να επιχειρηματολογήσει επ' αυτού. Ότι το ανθρώπινο σώμα γεννιέται βρώμικο ψυχικά και σωματικά και ο μόνος τρόπος να καθαρίσει είναι η βάφτιση και άλλα τέτοια παρανοϊκά.
Τότε ήμασταν 8-9 χρονών παιδιά και είχαμε το ακατολόγιστο. Εμάς όμως ποιος μας δηλητηρίασε με αυτή την παράνοια; Δεν θυμάμαι ποτέ από το σπίτι να μου μίλησαν με άσχημα λόγια για όσους δεν είναι Χριστιανοί. Εκτός από τη γιαγιά μου κανείς στην οικογένεια δεν πολυγούσταρε την εκκλησία. Δε ευθύνοταν λοιπόν τόσο η οικογενειακή διαπαιδαγώγηση για την χαζή συμπεριφορά μας όσο οι παρασχολικές τακτικές και το παρασχολικό κλίμα.Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που κάνεις Θρησκευτικά (που δεν είναι καν Θρησκευτικά με την έννοια του να γνωρίζεις εγκυκλοπαιδικά όλες τις θρησκείες, αλλά Ορθόδοξη προπαγάνδα) από την Α' δημοτικού έως το λύκειο, τελείται προσευχή κάθε πρωί, αγιασμός, εκκλησιασμός 6-7 φορές το έτος και θρησκευτικές εικόνες μοστράρουν πάνω από τον πίνακα, πόσο περίεργο μπορεί να θεωρηθεί να απομονώνεται έτσι ένα 8χρονο παιδάκι επειδή δεν ανήκει σε όλο αυτό το κωλοσύστημα; Και χωρίς να έχει καν την δυνατότητα να καταλάβει τι είναι αυτό το οποίο κληρονόμησε να πιστεύει ως κοσμοθεωρία από τους γονείς της, τι είναι αυτό που πίστευαν τα άλλα παιδάκια και ποιες οι διαφορές τους. Και τι ευθύνες έχει το σχολείο για όλη αυτή την ηλιθιότητα;
Υ.Γ. Η φωτογραφία του σχολείου δεν είναι photoshop. Είναι από το 2ο Γυμνάσιο Αχαρνών
Σχετικές Αναρτήσεις:
Οι υποανάπτυκτες χώρες αγαπάνε τον Θεό πιο πολύ από τις αναπτυγμένες
Γέροντας Παστίτσιος: Πως ξεκίνησαν όλα και για ποιο λόγο καταδικάστηκε