Ο δικαστής ο οποίος έκρινε την υπόθεσή της, προσπάθησε να την πείσει να εγκαταλείψει την επιλογή της "asternersi" (αντιρρησίας συνείδησης αντί της στρατιωτικής θητείας) λέγοντας της, "ίσως στα σημεία ελέγχου, μπορείτε να δώσετε καραμέλες στα παιδιά της Παλαιστίνης" (χωρίς ειρωνεία).
Η Omer απάντησε, "Τι προσφέρει μια καραμέλα αν αυτά τα παιδιά υπάρχουν εκεί σε εδάφη που δεν αναγνωρίζονται ως δικά τους; Πλήρης σεβασμός και αλληλεγγύη σε αυτά τα νιάτα". Μια απάντηση που της κόστισε 21 ημέρες στη φυλακή. Η ίδια έχει κρατηθεί και πάλι στο παρελθόν, μετά τη συμμετοχή της σε ακτιβιστικές δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας για τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι λαμβάνει μέρος σε αντίστοιχες κινητοποιήσεις από τα 16 της.
Τι λέει για τον πατέρα της; "Έχουμε τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα. Είμαστε επίμονοι και θέλουμε να φέρουμε εις πέρας αυτό για το οποίο παλεύουμε. Είμαστε όμως και εντελώς ιδεολογικά αντίθετοι. Εγώ παλεύω για το τέλος της αιματοχυσίας".
"Κατάλαβα την πραγματικότητα που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, μόνο όταν πέρασα στην αντίπερα όχθη και είδα τι γίνεται με τα ίδια μου τα μάτια. Οι Αρχές του Ισραήλ παραπληροφορούν τον κόσμο. Λένε ψέμματα ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα ενάντια στην τρομοκρατία. Έχουμε τη μεγαλύτερη λογοκρισία παγκοσμίως".
Με βάση τα επίσημα στοιχεία του στρατού, το 25% των ανδρών και το 43% των γυναικών αρνούνται να καταταχθούν στις ένοπλες δυνάμεις. Η άρνηση στράτευσης δεν είναι καινούριο φαινόμενο στο Ισραήλ. Η πρώτη περίπτωση καταγράφηκε το 1954, όταν ο δικηγόρος Αμνόν Ζιχρόνι δήλωσε αρνητής συνείδησης ως φιλειρηνιστής.
Η Omer Goldman έχει αντιδράσει πολλές φορές στα εγκλήματα που διαπράττει το Ισραήλ και είναι μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης December18th των Shministim.
Οι Shministim δημιουργήθηκαν από ισραηλινούς μαθητές στις 18 Δεκεμβρίου του 2008. Μαθητές που φυλακίστηκαν επειδή «αρνήθηκαν να υπηρετήσουν τον ισραηλινό στρατό που καταλαμβάνει τα παλαιστινιακά εδάφη». Ο μεγαλύτερος ήταν 19 ετών.
Αυτά τα παιδιά δεν είχαν περιορισμούς μόνον λόγο φυλάκισης. Δεν μπορούσαν να εργαστούν όπου ήθελαν, δε μπορούσαν αν πάνε όπου θέλουν, δε μπορούσαν να ζήσουν ελεύθερα όπως συνομήλικοί τους στην Παλαιστίνη.
Η Omer μαζί με ακόμη 39 συμμαθητές της το 2008 υπέγραψαν μια επιστολή διαμαρτυρίας για τα εγκλήματα του Ισραήλ. Και αυτή αλλά και πολλοί συμμαθητές της μπήκαν στην φυλακή.
«Πιστεύω στην κοινωνία. Είμαι μέρος της. Κι αυτός είναι ο λόγος που αρνούμαι να πάρω μέρος στα εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν από την χώρα μου. Η βία δεν οδηγεί σε καμία λύση»!
Το 2009 κι ενώ ήταν 19 ετών, έγραφε μέσα από τις φυλακές: «Μεγάλωσα μέσα στον στρατό. Ο πατέρας μου ήταν επικεφαλής της Μοσάντ και είδα την αδελφή μου, οκτώ χρόνια μικρότερη μου, να υπηρετεί τον στρατό».
Μέχρι κι ένα χρόνο πριν πίστευε πως ο Ισραηλινός στρατός είναι εκεί για να προστατεύει εκείνην και τους φίλους της. Αλλά όταν βρέθηκαν σε μία ειρηνική διαδήλωση στα Παλαιστινιακά εδάφη και οι Ισραηλινοί έριξαν πυρ εναντίον τους, η νεαρή Omer άρχισε να βλέπει τον κόσμο διαφορετικά.
Πηγές: news247.gr , storieumane.gr