Όταν ήμασταν 10 χρονών και πηγαίναμε στην Δ' δημοτικού, στη γειτονιά είχαμε έναν μεσήλικα ο οποίος μας έκανε τη ζωή δύσκολη. Μονόχνωτος, μουντρούχος, αντικοινωνικός, αυστηρός, που συνέχεια μας έκανε παρατηρήσεις ότι τον ενοχλεί η φασαρία που κάνουμε όταν παίζουμε στο δρόμο, η μπάλα μας, τα γέλια μας, οι φωνές μας, τα πάντα μας. Δεν είχε παιδιά. Ζούσε μόνος με την επίσης αντικοινωνική αλλά όχι το ίδιο επικριτική γυναίκα του και ένα μικρό σκυλάκι, το οποίο σε αντίθεση με εμάς, τα παιδιά της γειτονιάς, του φέρονταν πάντα με στοργική αγάπη. Το αντιμετώπιζε ως παιδί του.
Τα δεκάδες παιδιά της γειτονιάς διαφόρων ηλικιών, από 8 έως 15, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε και να παίζουμε από το πρωί μέχρι τη δύση του ηλίου σε μία μεγάλη χωμάτινη αλάνα που συνόρευε με ένα μικρό δασάκι.
Μία μέρα το σκυλάκι του πέθανε. Ο μονόχνωτος και μουντρούχος αυτός άνθρωπος πήγε αργά την ίδια νύχτα και το έθαψε σε μία γωνία ανάμεσα στην μεγάλη χωμάτινη αλάνα που παίζαμε και στο δασάκι. Τοποθέτησε στο σημείο της ταφής ένα αυτοσχέδιο σταυρό με κλαδάκια, τύλιξε περίτεχνα γύρω από τον σταυρό το κόκκινο λουρί του σκύλου με το οποίο το έβγαζε βόλτα και άφησε στη βάση του σταυρού ένα κίτρινο λουλούδι.
Ανάμεσα στα δεκάδες παιδιά που πηγαίναμε κάθε μέρα και παίζαμε στην αλάνα συνυπήρχαν κάθε είδους χαρακτήρες. Από ήσυχα, ντροπαλά και πειθήνια παιδιά που θεωρούσαν κάθε λόγο ενήλικου ως διαταγή που έπρεπε κατά γράμμα να τηρήσουν, μέχρι τα λεγόμενα "αλητάκια" που συνήθως ήταν και τα μεγαλύτερα σε ηλικία, εκεί γύρω στα 14-15, που όχι μόνο έκαναν μπούλιινγκ στα υπόλοιπα, αλλά έφταναν και σε πολύ χειρότερες αντικοινωνικές συμπεριφορές. Από το να σπάσουν τα παράθυρα της απέναντι από την αλάνα μονοκατοικίας πετώντας πέτρες "απλά για πλάκα", να γράψουν με ανεξίτηλο μαύρο μαρκαδόρο στην πολυκατοικία του μονόχνωτου και μουντρούχου μεσήλικα "είσαι μαλάκας", μέχρι το να κλέψουν παγωτά και αναψυκτικά από το περίπτερο της γειτονιάς. Με λίγα λόγια η διαπαιδαγώγηση που έλαβαν από τις οικογένειές τους δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή.
Το επόμενο απόγευμα από την ταφή του σκύλου στη γωνία της αλάνας από τον αντιπαθητικό προαναφερθέντα κύριο, τα παιδιά της γειτονιάς όπως κάθε μέρα μαζευτήκαμε στο ίδιο σημείο για να παίξουμε. Φυσικά και είχαμε ενημερωθεί στόμα με στόμα από τα κουτσομπολιά που κυκλοφορούσαν τι ακριβώς σήμαινε το "μνημείο" και ποιος το έφτιαξε. Και τα "ήσυχα" παιδιά και τα "αντικοινωνικά αλητάκια", δεν διανοηθήκαμε ΠΟΤΕ να πειράξουμε τον σταυρό, το κόκκινο λουρί και το κίτρινο λουλούδι που είχε τοποθετήσει ο μονόχνωτος και μουντρούχος κύριος στο σημείο.
Μπορεί τα "αλητάκια" την επόμενη μέρα να ξαναπήγαιναν στην είσοδο της πολυκατοικίας του και να ξαναέγραφαν "είσαι μαλάκας". Μπορεί να ξαναβανδάλιζαν τα παράθυρα της απέναντι μονοκατοικίας σπάζοντάς τα με πέτρες "απλά για πλάκα". Μπορεί να ξαναμουτζούρωναν τον τοίχο του σχολείου γράφοντας οπαδικά ποδοσφαιρικά συνθήματα και αισχρά υβριστικά σχόλια για κάποιους από τους καθηγητές τους, αλλά ΠΟΤΕ δεν τόλμησαν να πειράξουν το κόκκινο λουρί και το κίτρινο λουλούδι στο σημείο ταφής του σκύλου. Έμειναν εκεί για πολλές εβδομάδες.
Δεν ήταν κάτι που είχαν διδαχθεί από τις οικογένειές τους και το σχολείο. Ήταν ίσως περισσότερο ανθρώπινο ένστικτο και έμφυτος κώδικας ηθικής. Ακόμα και στα "αλητάκια" των 10 και 15 χρονών. Ακόμα και στο "μνημείο" ενός σκύλου. Κώδικα ηθικής που άλλοι αποκτούν από τα 10 τους και άλλοι φτάνουν στα 40, γίνουνται μπάτσοι, κουβαλάνε όπλο, ασκούν εξουσία και αδυνατούν να τον κατανοήσουν. Και μάλιστα όχι απλά για ένα "μνημείο" από ένα σκυλάκι, αλλά για ένα μνημείο 15χρονου μαθητή. Ένα μνημείο 15χρονου μαθητή που ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ από έναν συνάδελφό τους. Το ίδιο άρρωστο, το ίδιο διαταραγμένο, το ίδιο επικίνδυνο για το κοινωνικό σύνολο, με αυτόν που κάνει "πλάκα" με την ανθοδέσμη που λίγη ώρα πριν κάποια ηλικιωμένη γυναίκα είχε αφήσει για να τιμήσει τη μνήμη του 15χρονου Αλέξανδρου.
Αν ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος σήμερα ζούσε θα ήταν 27. Αν τα 14χρονα "αντικοινωνικά αλητάκια" της γειτονιάς μας του τότε έβλεπαν τον 40χρονο μπάτσο των ΜΑΤ να βεβηλώνει τα λουλούδια στο μνημείο του Αλέξανδρου, θα του πετούσαν τις ίδιες πέτρες που πετούσαν και στην μονοκατοικία της αλάνας. "Απλά για πλάκα!". Αλλά ίσως και καθόλου για πλάκα. Ίσως εντελώς συγκροτημένα και συνειδητά.