Παρατηρώντας τα πράγματα τα τελευταία 2-3 χρόνια στην Ελλάδα και με αιτία την τραγική οικονομική κρίση ήταν ηλίου φαεινότερον ότι κάτι θα άλλαζε. Ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να ξυπνά – ή τουλάχιστον να αποκτά υπερκινητικότητα στον χρόνιο ύπνο του - δείχνοντας σημάδια ότι πλησιάζει η ώρα όπου αναπόφευκτα θα ξυπνήσει.Η αφύπνιση θα έφερνε άγρια αντίδραση. Αντίδραση απέναντι στους πολιτικούς χώρους που δεκαετίες τώρα καταχρώνται, κατασπαταλούν και χαρίζουν δημόσιο χρήμα με μόνο γνώμονα το πώς θα ανανεώσουν την θητεία τους για να συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση στην εξουσία εξυπηρετώντας μεγαλοεπιχειρηματικά συμφέροντα. Αντίδραση απέναντι στις τράπεζες, που δρώντας ανεξέλεγκτα και με τρόπο που ακόμη και ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικών θα μπορούσε να καταλάβει ότι τα δάνεια, το χρέος και τα επιτόκια δεν είναι παραγωγική διαδικασία και ανάπτυξη και όταν έρθει η ώρα του λογαριασμού θα καταρρεύσουν τα πάντα, γιατί η οικονομία είναι ένα απλό ντόμινο. Τα πάντα εκτός από αυτούς που σχεδιάσανε εξ’ αρχής αυτό το είδος ντόμινου και βγήκαν έγκαιρα από την πορεία του.
Η αντίδραση προς τους τελευταίους θα ήταν στην καλύτερη των περιπτώσεων το σπάσιμο κάποιων βιτρινών, συνεπώς και ανούσια. Ο μόνος στόχος λοιπόν θα ήταν και ο κύριος θεσμικός υπεύθυνος της όλης κατάστασης. Τα πολιτικά κόμματα. Για να το συγκεκριμενοποιήσουμε ακόμη περισσότερο, τα πολιτικά κόμματα εξουσίας που από την μεταπολίτευση και μετά ήταν δύο και εναλλάσσονταν, χωρίς πάραυτα να διαφοροποιούνται οι πολιτικές τους και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν.
Τελικά ο κόσμος ξύπνησε. Η εκλογική δύναμη των δύο κομμάτων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) καταρακώθηκε. Ο κόσμος όντας ακόμη ζαλισμένος λόγω των πολλών χρόνων βαθύ ύπνου προσπαθούσε να συνέλθει και να καταλάβει τι και πώς. Κάποια μερίδα αυτού του μπερδεμένου κόσμου κατέφυγε ως σωτήρια λύση στην αριστερά ως πολιτική δύναμη που - εξ’ ορισμού τουλάχιστον – αντιτίθεται σε καταστάσεις παρόμοιες με αυτές που συνέβαιναν τόσα χρόνια. Μια άλλη μερίδα, που ήταν και η μεγαλύτερη, αποστασιοποιούνταν από τους πάντες δείχνοντας καχύποπτη με όλους και καλά έκανε.
Το προς τα πού πάει η κατάσταση άρχισε να ξεκαθαρίζει. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και ότι θραύσματά τους είχαν απομείνει ως αυτόνομα κόμματα αργοσβήναν. Πλέον υπήρχε μόνο η αριστερά, χωρίς να στερείται το μέρος ευθυνών της για την ολική αποσύνθεση, αλλά έχοντας το άλλοθι ότι ποτέ δεν κυβέρνησε. Επειδή στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος και επειδή είναι καλύτερα να πιστέψεις κάποιον που υποθέτεις ότι είναι ψεύτης παρά κάποιον που σου έχει αποδείξει άπειρες φορές ότι είναι, οι αποστασιοποιημένοι αργά ή γρήγορα θα κατέληγαν και αυτοί στην αριστερά και ας απείχαν έτη φωτός από την ιδεολογική της βάση.
Τι είναι όμως ιδεολογικά η αριστερά; Από το μετριοπαθές της κομμάτι έως και το πιο εξτρεμιστικό, εναντιώνεται στον καπιταλισμό, στο κεφάλαιο, στη μισθωτή σκλαβιά, στην εκμετάλλευση της υπεραξίας, στις τράπεζες, στον υπέρ ρόλο της εκκλησίας και του θεοκρατικού κράτους, στον εθνικισμό, στην στρατικοποίηση, στην καταστολή και σε όλα τα άλλα θεμελιώδη συστατικά της ελληνικής κοινωνίας εδώ και πολλά χρόνια.
Εδώ το σύστημα του κράτους δείχνει ότι δεν είναι τόσο ανοργάνωτο και υπολειτουργεί όσο φημίζονταν. Πλησιάζουν εκλογές. Υπάρχει ένα "πολιτικό κόμμα" - συμμορία νεοναζί μπράβων, που τα εκλογικά του ποσοστά ποτέ δεν ξεπερνούσαν το 0,2% - 0,3%, αλλά έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να προκαλέσουν φόβο και ο φοβισμένος ελέγχεται πολύ πιο εύκολα από την εκάστοτε εξουσία. Το "κόμμα" αυτό, όχι μόνο δεν αποτελεί κίνδυνο για τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά της δομής του κράτους, αλλά δρα και ως αντίβαρο προς την αριστερή τάση και πόλος συγκέντρωσης πολλών "απολιτίκ" και "αποστασιοποιημένων", οι οποίοι παρότι ψάχνουν κάτι καινούριο, δεν μπορούν και να απαγκιστρωθούν από το σωβινιστικό τους παρελθόν. Το σύνδρομο του ελληναρά και του πατρίς, θρησκεία, οικογένεια. Το "πολιτικό κόμμα" αυτό τους τα προσφέρει όλα αυτά σε υπερθετικό βαθμό. Με όλα τα προηγούμενα και την βοήθεια επικοινωνιακού ξεπλύματος της ναζιστικής συμμορίας σε πατριώτες που βοηθάνε γιαγιάδες να βγάλουν λεφτά από ATM (λέγε με Θέμος Αναστασιάδης), φτάνουμε στο 7%.
Τι πρεσβεύει ιδεολογικά αυτό το πολιτικό μόρφωμα δεν αξίζει καν το κόπο να περιγραφεί. Το τρομακτικό είναι ότι το αυγό του φιδιού εκκολάπτονταν με πάρα πολλές βοήθειες εδώ και πολλά χρόνια ακόμα και από το ίδιο το "υπερπατριωτικό" εκπαιδευτικό σύστημα. Γ΄ Ράιχ στην Ελλάδα και κυβέρνηση χρυσής αυγής δεν θα έχουμε ποτέ. Ο φόβος όμως του ενδέχεται να έχουμε είναι αυτός που βολεύει το σύστημα ώστε να ξαναγίνει ζυγοστάθμιση του πολιτικού φάσματος και μπροστά στο τρόμο των νεοναζί, να μας φάνουν οάσεις και αρεστοί αυτοί και αυτά που τόσα χρόνια μας εκμεταλλεύονταν και μας καταστρέφανε. Ένας τραγικός και ανούσιος κύκλος.
Το αποτέλεσμα; Σύγχυση, απροσανατολισμός και θέση σε λειτουργία της τεχνικής "Δόγμα του Σοκ". Εκεί που λίγους μήνες πριν όλη η κοινωνία έβλεπε ως εχθρούς και ήθελε να κατασπαράξει πολιτικούς, τραπεζίτες, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεργολάβους, μεγαλοεκδότες, καναλάρχες, καρτέλ και golden boys, ξαφνικά ο εχθρός άλλαξε (ή μάλλον μας τον άλλαξαν). Η πλειοψηφία, μπροστά στον κίνδυνο του φασισμού και δρώντας με την λογική της ιεράρχησης προτεραιοτήτων, θέλει να κατασπαράξει κάποια εγκεφαλικά ταραγμένη μειοψηφία του 7%, η οποία στον πιθηκοειδή μη εξελίξιμο εγκέφαλό της βλέπει τον εχθρό σε μετανάστες, θέατρα, κινηματογράφους, Τουρκία και «μη Άριους».
Πάλι φέραν το παιχνίδι στα μέτρα τους…
Σχετικές Αναρτήσεις:
