Η χώρα των προβάτων

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια χώρα που την κατοικούσαν πρόβατα. Για χιλιάδες χρόνια ζούσαν στη χώρα αυτή και είχαν γνωρίσει τα πάντα: μέρες μεγαλείου, αλλά και μέρες Εθνικής ντροπής. Κάθε φορά στα δύσκολα, τα κατάφερναν. Μα τώρα, ένιωθαν πως η κατάσταση, ήταν πολύ πιο δύσκολη από άλλες φορές.

Τα περισσότερα πρόβατα, μέχρι πριν από λίγο καιρό, νόμιζαν πως τα πράγματα πήγαιναν σε γενικές γραμμές, καλά. Νόμιζαν πως το πολιτικό τους σύστημα, ήταν δημοκρατία. Πως οι εκλεγμένοι τους στις εκλογές, εκτελούσαν τις εντολές τους. Νόμιζαν πως τα ίδια, ήταν ελεύθερα μέσα στο λιβάδι τους. Είχαν κάποια χρήματα για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Έτσι δεν έδωσαν σημασία σε πολλές ανησυχητικές καταστάσεις.

Δεν έδωσαν σημασία λ.χ. στο σύστημα της διακυβέρνησής τους: αντίθετα με ότι ίσχυε παλιά στην ομάδα τους, ένα πρόσωπο μπορούσε να εκλέγεται όσες φορές ήθελε. Kαι τα «εκλεγμένα» πρόβατα, είχαν νομικό δικαίωμα να κυβερνήσουν τη χώρα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Έτσι δημιουργήθηκε μια ομάδα προερχόμενη θεωρητικώς από τα ίδια τα πρόβατα, αυτονομημένη όμως, που κυβερνούσε τη χώρα. Η ομάδα χωρίστηκε σε μικρές υπο-ομάδες που έκαναν τάχα πως κονταροχτυπιούνται για το τι είναι καλύτερο για το λαό. Μα πίσω από τις βιτρίνες, στα τραπέζια, ολόκληρη η ομάδα μαζί έτρωγε και έπινε και μοίραζε τις θέσεις, στα δικά της «πρόβατα».

Η κυρίαρχη ομάδα, έφτιαξε και άλλα συστήματα για να εδραιώσει την εξουσία της. Ένα που το ονόμασε «δικαστική εξουσία». Ότι νόμους ψήφιζε η κυρίαρχη ομάδα, ήταν υποχρεωμένη να εφαρμόσει η ‘δικαστική εξουσία’. Παρόλα αυτά, έλεγαν στα πρόβατα ότι τάχα είναι ανεξάρτητη. Και αυτά, το πίστευαν.

Έφτιαξαν και ένα σύστημα για την ελεύθερη πληροφόρηση του κοινού. Μα που με διάφορους τρόπους το ήλεγχαν. Έτσι τα πρόβατα ποτέ δεν μάθαιναν την ουσία των πραγμάτων.

Θα μπορούσαν βέβαια τα πρόβατα να αναζητήσουν την αλήθεια μόνα τους. Αλλά συνήθισαν πια να αναζητούν υλικά αγαθά. Συνήθισαν να καταναλώνουν ό,τι τους έλεγαν οι διαφημίσεις. Έτσι έγιναν μαλθακά. Νοιάζονταν το καθένα για τον εαυτό του. Και βολεύονταν με τα λόγια των εκπροσώπων τους.

Μα οι λύκοι που παρατηρούσαν από μακριά τη χώρα των προβάτων, διαπίστωσαν πως ήταν μοναδική η ευκαιρία να την καταλάβουν. Έτσι κατέστρωσαν ένα σχέδιο, βασισμένο στις αδυναμίες του λαού της χώρας των προβάτων.

Οι λύκοι κατάλαβαν αμέσως πως το σύστημα διακυβέρνησης της χώρας ήταν ολιγαρχικό. Αν λοιπόν με οποιοδήποτε τρόπο, ένας, κατόρθωνε να έχει με το μέρος του, την «ομάδα διακυβέρνησης», θα είχε τη χώρα ολόκληρη. Γιατί τα πρόβατα, είχαν «παραδώσει» την εξουσία τους κυβερνώντες. Είχαν ξεχάσει ότι είναι τα αφεντικά και οι κυβερνώντες απλά οι εκτελεστές της θέλησής τους. Είχαν γίνει υπήκοοι και μάλιστα υπάκουοι υπήκοοι.

Οι λύκοι λοιπόν, έφτιαξαν και εφάρμοσαν σταθερά και για πολλά χρόνια, ένα σχέδιο κατάκτησης της χώρας. Ήταν τόσο σταδιακή η προσαρμογή των προβάτων, που τα τελευταία δεν αντιδρούσαν καθόλου. Ούτε που πήραν χαμπάρι τι γινότανε. Όλα νόμιζαν πως ήταν για το καλό τους. Αυτά, είπαμε: Η μόνη τους ασχολία ήταν τα υλικά αγαθά. Ξέχασαν το πνεύμα και τις αξίες.

Το πρόγραμμα των λύκων, έφτασε στο τελικό σημείο εφαρμογής. Τότε τα αποτελέσματα, άρχισαν να φαίνονται στα περισσότερα πρόβατα. Και τότε μόνο, όταν το πρόβλημα έφτασε στο σπίτι τους, άρχισαν να αφυπνίζονται.

Κάποια διαπιστώσανε πως το φαγητό δεν ήταν στο στομάχι τους. Το βλεπαν μόνο σε εικόνα, σ’ ένα κουτί σ ένα δωμάτιο του σπιτιού τους. Κάποια πρόβατα, δεν είχαν λεφτά ούτε για θέρμανση. Κάποια αισθάνονταν άχρηστα, γιατί δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά. Όλες, μα όλες οι υπηρεσίες που τους προσέφερε η χώρα τους, υποβαθμίστηκαν. Τα νεαρά πρόβατα που είχαν καλή εκπαίδευση, έφευγαν για άλλα λιβάδια, μήπως μπορέσουν και ζήσουν καλύτερα. Και όλα τα πρόβατα ζούσαν πια μέσα στην ανασφάλεια.

Και αφού η ζωή τους χειροτέρεψε τόσο, δεν αντέδρασαν; Ρώτησε το παιδί.

Τα πρόβατα με τη μαλθακότητά και την ανοχή τους, είχαν φέρει τον εαυτό τους σε δύσκολη θέση. Τα περισσότερα ήξεραν πως κάτι έπρεπε να γίνει. Αλλά δίσταζαν. Χρόνια τώρα, είχαν αφήσει το χειρισμό των υποθέσεών τους σε διάφορους ηγέτες. Τώρα έψαχναν για ένα καινούργιο ηγέτη, αλλά κανείς δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Κατάλαβαν πως έπρεπε το καθένα ξεχωριστά και όλα μαζί να σηκώσουν το βάρος της επ-ανάστασης. Μας πώς να εμπιστευτούν τον εαυτό τους, όταν μια ζωή άφηναν τους άλλους να αποφασίζουν για αυτούς; Και πως να αντέξει η εικόνα του διπλανού τους, στη σύγκριση με την ψεύτικη εικόνα των πολιτικών τους που τους παρουσίαζαν οι image makers;

Δεν είχαν μάθει τα πρόβατα να είναι υπεύθυνα για τη ζωή τους.

Ύστερα έπρεπε να δουλέψουν σε τόσους πολλούς τομείς. Η προσπάθεια που έπρεπε να γίνει ήταν τεράστια. Δουλειά δεκαετιών, μέσα σε λίγο χρόνο.

Αναζητούσαν στην αρχή λύσεις μέσα από το ‘λυκοσύστημα’. Μετά θυμήθηκαν πως ο μόνος τρόπος να διδάξεις τους άλλους κάτι, είναι η συμπεριφορά. Αν ήθελαν να σεβαστούν οι λύκοι τα δικαιώματά τους, έπρεπε να τους επιβάλλουν να τα σεβαστούν.

Δεν ήξεραν όμως πώς να δράσουν. Κοίταξαν τη δύναμη του εχθρού και φοβήθηκαν. Από τη μειωμένη παραγωγή της χώρας τους, στην οποία θα μπορούσαν να στηριχτούν σε περίπτωση ανάγκης, μέχρι τα ΜΜΕ που δεν ανήκαν σ αυτούς. Από τα συστήματα επικοινωνίας που ανήκαν στον εχθρό, μέχρι τα όπλα που δεν είχαν. Από τον έλεγχο του χρήματος, μέχρι τον έλεγχο την νομοθεσίας: όλα ήταν εναντίον τους.

Δηλαδή δεν υπήρχε τρόπος αντίδρασης;

Όχι αντίδρασης. Δράσης. Διόρθωσε ο αφηγητής.

Υπήρχε. Σιγα σιγά τα πρόβατα αφυπνίστηκαν. Κατάλαβαν πως ο αγώνας ήταν για την ίδια τους την ύπαρξη. Άρχισαν να οργανώνονται σε πολλές μικρές ομάδες. Πάμπολλες ομάδες σε ολόκληρη την χώρα δημιουργήθηκαν στηριγμένες στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Εφαρμόζοντας στο εσωτερικό της ομάδας τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, δουλεύουν αθόρυβα, αλλάζοντας τους εαυτούς τους και το περιβάλλον τους ταυτόχρονα.

Τι έγινε στο τέλος; Κατάφερε η πλειοψηφία, να αποτινάξει το ζυγό της ολιγαρχίας;

Κάθε πιθανό μέλλον, υπάρχει μέσα μας, είπε ο αφηγητής. Το θέμα είναι τι θα επιλέξουμε. Μπορεί τα πρόβατα να επιλέξουν τα πάντα: από το να συνεχιστεί ο αφανισμός τους, μέχρι τη ρήξη και την διαρκή αναγέννηση. Το τι θα κάνουν, θα μας το πουν τα ίδια.