Το φαινόμενο του να γυρίζεις 120 γενιές πίσω για να νιώσεις περήφανος... για τον εαυτό σου!

Είμαι αγράμματος, αμόρφωτος, απολίτιστος, χαμηλής νοημοσύνης, αρκετά σκατοχαρακτήρας, τεράστιο ψώνιο, κοιτάω μόνο τον εαυτό μου και όλους του γράφω στα @@ μου, πολύ λαμόγιο, έχω χόμπι να σημαδεύω με αεροβόλο αδέσποτα, πετάω σκουπίδια από το παράθυρο του αυτοκινήτου μου εν κινήσει, ζω με την σύνταξη της μάνας μου, και την βρίσκω με τα τραγούδια του Τσαλίκη και του TUS.

Προχθές που λες, τα λέγαμε με έναν που δούλευε λέει αρχιμηχανικός σε κάποιο CERN. Δείκτη νοημοσύνης 160 λέει είχε, είχε κάνει εθελοντής διασώστης σε κάποια Γάζα είπε και δεν κατάλαβα τι εννοούσε, πολύ καλό παιδί, συντηρούσε όλη του την οικογένεια, δώριζε χρήματα σε ιδρύματα και στα νιάτα του λέει έγραψε και κάποια τραγούδια για κάποιους Pig Flood... Ring Froyd... Pink Floyd, κάπως έτσι.

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους (μια παραβολή)

«Ξέρεις πως γίνονται μυρμηγκομαχίες;»

Ήταν ο Τηλέμαχος που με ρωτούσε.

Σήκωσα τα μάτια από το βιβλίο. Ζεστός ήλιος, ανοιξιάτικος, κι απέναντι η θάλασσα. Ήταν πολύ πιο λαμπερά εκεί έξω.

«Ξέρεις;» με ρώτησε ξανά.

Έκλεισα το βιβλίο και το άφησα στο παγκάκι. Του ζήτησα να μου πει.

Ο Τηλέμαχος έτρεξε στο πάρκο και γύρισε κρατώντας κάτι ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη.

Η εποχή των αξιοσέβαστων σκιάχτρων

Υπάρχει ένας μύθος, που λέει για έναν άντρα, που περνούσε κάποτε από ένα χωράφι κι είδε εκεί ένα σκιάχτρο στην άκρη του φράχτη, αποβλακωμένο και φθονερό, να τρομάζει τα πουλιά και τους περαστικούς. Σαν τον εσταυρωμένο, με κεφάλι που έμοιαζε με κολοκύθα και στομάχι πρησμένο απʼ τα άχυρα.

Ο άντρας τού έπιασε κουβέντα, λέγοντάς του πόσο βλακώδες και βαρετό είναι να κάθεται εκεί ολομόναχο, χωρίς να κάνει τίποτε. Το σκιάχτρο του απάντησε, πως, τού είναι μεγάλη χαρά να τρομάζει τους επικίνδυνους, αυτούς που επιβουλεύονται τη σοδειά και τα πλούτη του αφεντικού και πως δεν κουράζεται ποτέ να στέκεται έτσι τρομερά μοναχικό, μοχθηρό και άθλιο.

Δύστυχα πρόβατα - Χόρχε Μπουκάι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια βοσκών. Είχαν όλα τα πρόβατά τους μαζί σ’ ένα μαντρί. Τα τάιζαν, τα φρόντιζαν και τα βοσκούσαν. Κάπου κάπου, τα πρόβατα προσπαθούσαν να το σκάσουν. Ερχόταν τότε ο πιο γέρος βοσκός και τους έλεγε: «Α, πρόβατα ασυνείδητα και αλαζονικά, δεν ξέρετε ότι εκεί έξω ο κάμπος είναι γεμάτος κινδύνους; Μονάχα εδώ βρίσκετε άφθονο νερό, φαγητό και προπαντός, προστασία από τους λύκους». Γενικά, αυτό αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις «ελευθερίας» των προβάτων.

Στρουμφάκια & κομμουνισμός

Η θεωρία ότι τα αθώα πολυαγαπημένα μας στρουμφάκια προβάλ­λουν την κομμουνιστι­κή θεωρία κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολύ καιρό, ενώ οι συνοδ­ευτικές θεωρίες συνο­μωσίας (ό,τι δηλαδή εί­ναι πράγματι φτιαγμένα έτσι από τους σο­βιετικούς για να έχουν τα παιδιά επαφή με τα κομμουνιστικά ιδεώδη) αντικρούονται ως υπερβολικές και αβάσιμες καθώς η χώρα δημιουργίας τους δεν ήταν η πρώην Σοβιετική Ένωση αλλά το Βέλγιο. Τα σημάδια ό,τι, ηθελημένα ή μη, το χωριό των αγαπημένων ηρώων των παιδικών μας χρόνων είναι στην πραγ­ματικότητα μιά μικρογραφία της ουτοπι­κής κομμουνιστικής κοινωνίας είναι αδι­άψευστα.

Ο Κύκλος του 99

Από το βιβλίο του Αργεντίνου ψυχαναλυτή Χόρχε Μπουκάι, "Να σου πω μια Ιστορία" 

Ζούσε κάποτε, πριν πολλά χρόνια, ένας βασιλιάς πολύ θλιμμένος που είχε έναν υπηρέτη χαρούμενο και αισιόδοξο. Κάθε πρωί ξυπνούσε τον βασιλιά πηγαίνοντας του το πρόγευμα, τραγουδούσε χαρούμενα στιχάκια, του έκανε αστείους μορφασμούς. Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο, αλλά και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη. Κάποια μέρα ο βασιλιάς δεν άντεξε και τον ρώτησε:

Η συγχώρεση του κλέφτη

Τον συνάντησε στο δρόμο μετά από κάτι παραπάνω από 10 χρόνια. Ο Νίκος είχε κλέψει τότε από τον Παντελή 10.000 ευρώ. Ο Παντελής ποτέ δεν το ξέχασε και γι' αυτό τώρα έκανε πως δεν τον έβλεπε. Μα ο Νίκος, αφού δεν τα κατάφερε με τα νεύματα, τον έπιασε απ' τον αγκώνα. Ο Παντελής προσποιήθηκε πως χάρηκε που τον είδε, του είπε ένα τυπικό "γεια" και κίνησε να στρίψει παραπέρα. Ο Νίκος όμως επέμεινε. Τον έπιασε απ' τον ώμο και του είπε:

"Άκου φίλε, ξέρω, έχεις δίκιο που δε μου συγχωρείς εκείνη την παλιά ιστορία. Χρόνια τώρα με βαραίνει στο στήθος το κρίμα αυτό. Ήρθε η ώρα, όμως, να σου ζητήσω έμπρακτη συγχώρεση κι ελπίζω να τη δεχτείς. Να, πάρε τα 10 χιλιάρικα που σου 'χα κλέψει τότε. Πάρε και άλλα 5, έτσι, για τη συγγνώμη. Δε θέλω να χρωστάω σε κανέναν τίποτα. Και θέλω να διορθώσω το κακό που έκανα τότε."

Ο Παντελής σιωπούσε και τον κοιτούσε σκεπτικά και διστακτικά, χωρίς να κάνει κίνηση να πάρει τα χρήματα. Ο Νίκος επέμεινε κραδαίνοντας τα χρήματα: Πάρε τα 15 χιλιάρικα, σε παρακαλώ! Ο Παντελής απάντησε: Όχι.

Ο μύθος του Σπηλαίου του Πλάτωνα, οι ομοιότητές του με το Matrix και η σύγχρονη ερμηνεία του

Ο Μύθος με τη σπηλιά στην Πολιτεία του Πλάτωνα

Η Πολιτεία περιλαμβάνει την Αλληγορία του σπηλαίου, με την οποία ο Πλάτων εξηγεί τη Θεωρία των Ιδεών του. Η σημερινή κατάσταση του ανθρώπου, λόγω απαιδευσίας, μπορεί να αναπαρασταθεί άψογα από τον περίφημο μύθο του σπηλαίου που διηγείται ο Πλάτωνας, στην αρχή του έβδομου βιβλίου της Πολιτείας του. Σύμφωνα με τον αλληγορικό μύθο οι άνθρωποι ζούμε σαν φυλακισμένοι μέσα στις παραισθήσεις και τις αυταπάτες μας και δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την αλήθεια γιατί μας εμποδίζουν τα δεσμά των αισθήσεων αλλά και τα δεσμά των εξουσιαστών, που χειραγωγούν τις αισθήσεις μας ώστε να αντιλαμβανόμαστε μόνο την πραγματικότητα όπως την καθορίζουν εκείνοι.

"Άκου ανθρωπάκο!" (Βίλχεμ Ράιχ, απόσπασμα)

Απόσπασμα από το βιβλίο "Άκου ανθρωπάκο!" του Αυστριακού ψυχαναλυτή Βίλχεμ Ράϊχ (1897-1957) που γράφτηκε το 1948.

"Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι' ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα· πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωλiά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής.

Η χώρα των προβάτων

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια χώρα που την κατοικούσαν πρόβατα. Για χιλιάδες χρόνια ζούσαν στη χώρα αυτή και είχαν γνωρίσει τα πάντα: μέρες μεγαλείου, αλλά και μέρες Εθνικής ντροπής. Κάθε φορά στα δύσκολα, τα κατάφερναν. Μα τώρα, ένιωθαν πως η κατάσταση, ήταν πολύ πιο δύσκολη από άλλες φορές.

Τα περισσότερα πρόβατα, μέχρι πριν από λίγο καιρό, νόμιζαν πως τα πράγματα πήγαιναν σε γενικές γραμμές, καλά. Νόμιζαν πως το πολιτικό τους σύστημα, ήταν δημοκρατία. Πως οι εκλεγμένοι τους στις εκλογές, εκτελούσαν τις εντολές τους. Νόμιζαν πως τα ίδια, ήταν ελεύθερα μέσα στο λιβάδι τους. Είχαν κάποια χρήματα για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες. Έτσι δεν έδωσαν σημασία σε πολλές ανησυχητικές καταστάσεις.

Ο φτωχός χωρικός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός και τίμιος άνθρωπος που ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι σε ένα ορεινό χωριό μαζί με τη γυναίκα του και τα μικρά παιδιά του. Εργαζόταν σκληρά νύχτα-μέρα για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένεια του και κουτσά στραβά τα κατάφερνε.

Ο τίμιος και φτωχός αυτός άνθρωπος είχε έναν γείτονα, ο οποίος ήταν και ο πλουσιότερος κάτοικος του μικρού χωριού. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πολύ άπληστος και μια μέρα αποφάσισε πως θέλει να πάρει το μικρό σπιτάκι του γείτονά του και να το κάνει στάβλο για τα ζωντανά του. Εξαιτίας της οικονομικής του επιφάνειας κανείς στο χωριό δεν του εναντιώνονταν ποτέ και έτσι ήταν σίγουρος ότι ούτε ο αστυνομικός, ούτε ο δικαστής, ούτε ο δήμαρχος θα του ζητούσε ποτέ τον λόγο για τις παράλογες πράξεις τους.

Η κρίση των γαϊδάρων

Μια μέρα εμφανίστηκε σε ένα χωριό ένας άνδρας με γραβάτα. Ανέβηκε σε ένα παγκάκι και φώναξε σε όλο τον τοπικό πληθυσμό ότι θα αγόραζε όλα τα γαϊδούρια που θα του πήγαιναν, έναντι 100 ευρώ το ένα και μάλιστα μετρητά. Οι ντόπιοι το βρήκαν λίγο περίεργο αλλά η τιμή ήταν πολύ καλή και όσοι προχώρησαν στην πώληση γύρισαν σπίτι με το τσαντάκι γεμάτο και το χαμόγελο στα χείλη.

Ο άνδρας με τη γραβάτα επέστρεψε την επόμενη μέρα ανέβηκε ξανά στο παγκάκι και πρόσφερε 200 ευρώ για κάθε απούλητο γάιδαρο, κι έτσι οι περισσότεροι κάτοικοι που δεν είχαν πουλήσει τους γαϊδάρους τους την προηγούμενη μέρα αυτή τη φορά αποδέχτηκαν την προσφορά.

Την τρίτη μέρα έγινε έκανε ακριβώς το ίδιο, μόνο που αυτή τη φορά προσέφερε 300 ευρώ για κάθε γάϊδαρο. Έτσι και οι ελάχιστοι γάϊδαροι που είχαν απομείνει πουλήθηκαν και αυτοί.

2 + 2 = 5 (2012) - Syrian Short Film (ελληνικοί υπότιτλοι)

Σε ένα μονότονο, ανώνυμο γκρίζο σχολείο που διέπεται από ένα αυστηρό αυταρχικό καθεστώς, σε μια εκ πρώτης όψεως καθημερινή συνηθισμένη ημέρα γυρίζουν τα πάνω κάτω μετά από μια φαινομενικά γελοία ανακοίνωση. Το 2 + 2 = 5 είναι μια αλληγορία για το παράλογο της δικτατορίας και της τυραννίας και για την προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου πνεύματος.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι...

Από το βιβλίο του Μπέρτολτ Μπρεχτ "Ιστορίες του κ. Κόυνερ"

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ. Κ η κορούλα της οικονόμου του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια; Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έχτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα τεράστια κλουβιά και θα έβαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά καθώς και ζωντανά. Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να ‘χουν πάντα καθαρό νερό και γενικά θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιείνης. Όταν λόγου χάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του, οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει πριν την ώρα του.

Έπειτα, για να μην μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα. Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θα έπρεπε λόγου χάρη να μάθουν γεωγραφία, για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, όταν αυτοί κάπου τεμπελιάζουν. Βέβαια, το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών.

Η ιστορία του Χωρικού και του Χότζα

Μια ωραία ιστορία πολιτικής αλληγορίας με βαθύ νόημα

Μια φορά κι έναν καιρό ένας φτωχός και εξαθλιωμένος χωρικός αποφάσισε να πάει στον Ναστραντίν για να ζητήσει την βοήθειά του για ένα σοβαρό θέμα που τον απασχολούσε.

-Χότζα μ΄, έχω ένα μεγάλο πρόβλημα. Ζούμε εγώ η γυναίκα μου και τα πέντε μου παιδιά σε ένα δωμάτιο τόσο δα ο ένας επάνω στον άλλον. Τί να κάνω;