Ψηφίζω Χρυσή Αυγή γιατί...

1. είμαι εθνικιστής / λατρεύω τους Γερμανούς / είμαι πατριώτης

2. έξω οι ξένοι / έξω οι ξένοι που δεν είναι μπράβοι / έξω οι φτωχοί ξένοι

3. ο Χίτλερ δεν έχει κριθεί από την Ιστορία / ο Χίτλερ ήταν φιλέλληνας / ο Χίτλερ ήταν μεγάλη προσωπικότητα

4. είμαι χριστιανός / είμαι δωδεκαθεϊστής / είμαι απόγονος του θεού Πάνα

5. είμαι Αίληνας / είμαι Έλλοινας / είμαι Ellhnac

6. θα ξεβρωμίσει ο τόπος / θα γεμίσει ο τόπος αίματα / έματα πως είσαι μάγκας

7. οι κουμμουνισταί είναι άθεοι / οι κουμμουνισταί θέλουν να μας πάρουν τα σπίτια / οι κουμμουνισταί είναι προδότες

8. μας ψεκάζουν / έχουμε κρυμμένα υπερόπλα στο κέντρο της γης / οι πιλότοι μας γαμάνε

9. δεν ανέχομαι να ζουν οι Έλληνες στη φτώχια / οι Έλληνες πρέπει να ζήσουν με μεροκάματα 15 € / οι εφοπλιστές μας είναι πατριώτες και πρέπει να απαλλαγούν από τους φόρους.

10. οι γερμανοί ναζί δεν κατέστρεψαν την Ελλάδα / οι γερμανοί ναζί ήρθαν σαν φίλοι / οι έλληνες συνεργάτες τους ήταν ήρωες

11. όλοι οι άλλοι είναι εβραίοι / οι εβραίοι θέλουν να μας εξαφανίσουν

12. το ολοκαύτωμα δεν έγινε ποτέ / καλώς έγινε το ολοκαύτωμα

13. καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται / με τη βία θα διώξουμε τους αλλοδαπούς / τα τάγματα εφόδου μας είναι ειρηνικά

Μαύρη Οθόνη

Το καλοκαίρι του 1952 ο Guy Debord παρουσίασε μια ταινία που συνδύαζε τη φωνή με τη σιωπή πάνω σε μια οθόνη άλλοτε λευκή και άλλοτε μαύρη. Η πρώτη προβολή του φιλμ υπήρξε, όπως μπορεί εύκολα να γίνει κατανοητό σήμερα, ταραχώδης. Ένας κινηματογράφος χωρίς εικόνες, και μάλιστα χωρίς ήχο, είναι προφανώς ένα οριακό εγχείρημα, κάτι που δεν είναι καν βέβαιο ότι μπορεί να ονομάζεται κινηματογράφος. Διαμέσου της προβολής της στη σκοτεινή αίθουσα, η ταινία (;) ανακοινώνει με κινηματογραφική μορφή το τέλος του κινηματογράφου. Επρόκειτο για μια αρκετά αισιόδοξη, αν κριθεί από την προοπτική θέση του σήμερα, χειρονομία εξόδου από την κατάσταση της ενατένισης, η οποία συνιστά το παραληρηματικό, αν και παθητικό, κέντρο του θεαματικού κόσμου[1]. Εδώ δεν τίθεται το πρόβλημα της «ποιότητας» του κινηματογραφικού έργου -τι σημαίνει καλή ή κακή ταινία- αλλά ο ίδιος ο κινηματογράφος ως πρόβλημα. Η εξέγερση του κοινού μπροστά στη μαύρη σιωπηλή οθόνη αυτής της μη-ταινίας συνιστούσε κατά κάποιον τρόπο, την προσωρινή αυτοακύρωσή του ως κοινού.

Είναι ο φασισμός ηλίθιε!

Πρώτα ήρθαν για τους μετανάστες (πογκρόμ σε γειτονιές, σε λαϊκές αγορές, κάψιμο μαγαζιών, μεταμεσονύχτια τάγματα εφόδου, οργανωμένα τυφλά μαχαιρώματα, Μανωλάδες, Αμυγδαλέζες). Δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν μετανάστης...

Μετά ήρθαν για τους αναρχικούς (φίμωση Indymedia, κατάληψη Δέλτα, βίλα Αμαλίας, βασανιστήρια συλληφθέντων). Δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν αναρχικός...

Μετά ήρθαν για την τέχνη (θέατρο Χυτήριο, λογοκρισία σειρών στην τηλεόραση). Δεν μίλησα γιατί δεν με απασχολούσαν...

Διαβάστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ και αηδιάστε με τον εκφασισμό και την ημιμάθεια των Ελλήνων

Από lifo.gr

Άκου τώρα που φτάσαμε! Διευθύντρια δημοτικού σχολείου έκανε επίπληξη σε δασκάλα διότι δίδαξε στα παιδιά τον Κεμάλ του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου!

Το περιστατικό συνέβη έπειτα από καταγγελία χρυσαυγίτη - προφανώς - γονέα, που θεώρησε ότι το αριστουργηματικό και δημοφιλέστατο αυτό τραγούδι είναι ξεκάθαρη ισλαμιστική προπαγάνδα! Ωχ το μάτι μου! Και καλά, ο χρυσαυγίτης - προφανώς - γονέας, ανήκει σ' αυτούς που πρεσβεύουν την ηλιθιότητα και καταστρέφουν αν μη τι άλλο την αισθητική των τέκνων τους, της άλλης της κυρίας διευθύντριας, τελείως... ακατοίκητο πού' λεγε κι η συχωρεμένη η Μαλβίνα;

Μάλαμας & Σφακιανάκης - Η πραγματική "θεωρία των άκρων" (6 Νοεμβρίου 2012)

Ακούς την Μπαλάντα του κυρ Μέντιου από το στόμα του Μάλαμα, σε ένα κατάμεστο στάδιο από ανθρώπους που συνέρρευσαν για τη συναυλία αλληλεγγύης και οικονομικής ενίσχυσης των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπεριπολίας. Το κλειστό του Σπόρτιγκ γέμισε και οι ουρές απέξω φτάνανε μέχρι τον ΗΣΑΠ. Καμιά δεκαριά χιλιάδες άτομα τα υπολογίζουν.. Και δε σου λέω πως όλοι είχαν συνείδηση του σκοπού της συναυλίας. Κάποιοι πήγανε να ακούσουν Αγγελάκα, Μάλαμα, Ιωαννίδη και τους Illegal με μόνο 6 ευρώ. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σημασία έχει που βρέθηκαν εκεί και φεύγοντας θα κατάλαβαν αυτά που καταλάβαμε όλοι: πως είμαστε πολλοί. Είμαστε ένα στάδιο κατάμεστο, ένα στάδιο πριν τη συνειδητοποίηση.

Ο εθνικός φουκαράς

Ο μεροκαματιάρης που δουλεύει σαν σκυλί από ήλιο σε ήλιο για να θρέψει τα παιδιά του έχει και αυτός μια παρηγοριά. Ανήκει σε ένα έθνος που του ανυψώνει το ηθικό και τον κάνει κάποιο. Ο αληθινός εχθρός λέει στον φουκαρά μεροκαματιάρη η εθνική του ιδεολογία, δεν είναι ο πλούσιος γείτονας του που έχει κόψει χίλια κεφάλια σαν το δικό του για να βρεθεί εκεί που βρίσκεται, αλλά ο αλβανόφωνος μετανάστης που θα του πάρει την δουλειά, μιλάει μια γελοία γλώσσα και είναι και μουσουλμάνος. Ο ίδιος αυτός ο φουκαράς όχι μόνο θα το χάψει, αλλά θα υπερασπιστεί με δέος τον πλούσιο γείτονα γιατί πιστεύει ότι είναι αδερφός πατριώτης και ότι κατάφερε, το κατάφερε με μαεστρία και στο κάτω κάτω βρε αδερφέ είναι μάγκας και έλληνας.